مس بالاترین رسانایی الکتریکی را در بین فات غیر گرانبها دارد. این ویژگی به همراه شکل پذیری خوب، استحکام کششی متوسط، سهولت اتصال و مقاومت خوب در برابر خوردگی، مس را به عنوان گزینه نخست در هاد یها برای کاربردهای الکتریکی معرفی می کند.

مس دارای رسانایی بالا، عمومی ترین نوع موجود این ف است و به طور گسترده با کیفیت مطلوب و با ثبات در دسترس است. این ف انتخاب نخست تولیدکنندگان هادی های الکتریکی سایز بزرگ نظیر کابل ها، تسم ههای انتقال برق، سی مپیچی مبد لها و استاتورها و روتورها است. اما برای دیگر کاربردهای الکتریکی مانند قطعات مربوط به اتصالات ، کموتاتورها و سی مهای آویخته بین دک لها، ممکن است با افزودن عناصر آلیاژی مناسب، بهبود ویژگ یهای مکانیکی آن ضرورت یابد.

سهولت آلیاژ شدن مس با دیگر عناصر باعث شده است آلیاژهای بسیار متنوعی از این ف که در کاربردهای الکتریکی مناسب اند، در دسترس باشند

.

 2. مس با رسانایی بالا

ویژگی های مس با رسانایی بالا در سال ۱۹۱۳ توسط مؤسسة IEC و در قالب استاندارد بین المللی مس آنیل شده(IACS)  و به صورت ویژگی های زیر در ۲۰ درجه سانتیگراد تعیین شده است.

این مقادیر به %۱۰۰ IACS به سال ۱۹۱۳ مربوط میشود که با پیشرفت فنآوری رسانایی مس به حدی رسیده که تولید عادی روزمرة آن رسانایی %۱۰۲ IACS یا حتی بیشتر از آن را در دسترس قرار داده است. بیان رسانایی الکتریکی همة آلیاژهای الکتریکی، اغلب شامل آلیاژهای آلومینیوم، بر حسبIACS امری عادی به شمار می آید.

۱-۲ . اثر ناخالصی ها و افزودنی های کم آلیاژ بر 

رسانایی الکتریکی

میزان تأثیری که رسانایی الکتریکی از وجود ناخالصی می پذیرد، تا حد زیادی به نوع عنصر آلیاژی موجود و درصد آن در آلیاژ بستگی دارد. اغلب عناصرقابلیت حل شدنکمی در مس دارند و اثرات نسبی آنها تابعی از اختلاف در سایز اتم، و همچنین عوامل دیگر است. عناصری که قویاً در مس غیر قابل حل هستند، اثر کمی بر رسانایی الکتریکی دارند، زیرا همانند ذرات جداگانه وجود دارند و بر کل ماده اثر نم یگذارند. اغلب این عناصر مثلاً به منظور بهبود قابلیت ماشین کاری مس با رسانایی بالا به آن افزوده می شوند.

میزان درصد اکسیژن در مس

میزان درصد اکسیژن موجود در مس از اهمیت بسیاری برخوردار است و در جریان تولید به دقت تحت کنترل قرار م یگیردوجود ناخالصی ها در محلول جامد سبب کاهش رسانایی الکتریکی م یشود، ولی اگر علاوه بر آن، اکسیژن نیز وجود داشته باشد ، بسیاری از ناخالص یها تشکیل اکسید م یدهند که این نیز به صورت آخال در مواد رسانا حضور خواهد یافت. در این صورت چون دیگر ناخالص یها در محلول جامد وجود ندارند، اثر آن بر رسانایی الکتریکی کاهش خواهد یافت. اما حد قابل تحمل میزان درصد اکسیژن به دو دلیل دارای محدوده ای است. اول آنکه اکسیژن، خود با تشکیل ذرات اکسید مس، رسانایی الکتریکی را کاهش م یدهد و دوم آنکه درصد بالای میزان اکسیژن در صورتی که مواد در محیط احیا گرم شود، مثلاً در حین جوش دادن، باعث افزایش ترد هیدروژنی می شود. ترد هیدروژنی را می توان شکنندگی بخار آب نیز نامید. به طور معمول، ریخته گری و تصفیة مس که برای عملیات بعدی در حضور مقدار کافی از اکسیژن شکل م یگیرد تا در مرحلة انجماد حد مشخصی را به ریختگی بدهد. این عمل دارای دو مزیت اساسی است.

وجود اکسیژن این اطمینان را م یدهد که اغلب ناخالص یها به صورت اکسید حضور یابند و در نتیجه اثر آنها بر رسانایی الکتریکی و شکلپذیری کاهش یابد.

شکنندگی مس چقرمه

تحت شرایط نامساعد، امکان فراهم شدن شکنندگی )یا گازدار شدن( با هیدروژن برای مس با رسانایی بالا وجود دارد. این موضوع هنگام 

آنیل شدن، جوش دادن یا لحیم کاری آن در کی محیط نامناسب احیا م یتواند رخ دهد. اگر این مواد به مدت طولانی در کی محیط احیا شامل هیدروژن گرم شود با نفوذ هیدروژن به ف، اکسیژن آزاد شده با هیدروژن واکنش م یدهد و سبب ایجاد بخار آب می شود که م یتواند در مس، گسیختگی ایجاد کند. روش های کارگرم معمول با برقراری کی محیط اکسیداسیون از این مشکل بالقوه جلوگیری م یکند.

اثر ناخالصی ها بر 

آنیل پذیری

در واحدهای تولیدی، عملیات کشش پرسرعت نیازمند بکارگیری مواد اولیة یکدست و همگن و قابل اطمینان است به طوری که امروزه تولیدکنندگان، آزمو نهای کنترل کیفی را بکار می بندند تا پیش از ورود به خط تولید، مفتول را مورد بازرسی قرار دهند. یکی از این آزمون ها آزمون ازدیاد طول پیچشی است که در استاندارد EN 12893 برای مفتول مسی مناسب برای کشش سیم شرح آن آمده است. این آزمون شامل کشش نمونة

مفتول مسی تا قطر ۲ میلی متر، آنیل کردن آن در شرایط کاملاً کنترل شدة استاندارد، پیچش آن به صورت حلقة مارپیچی مشخص و سپس اندازه گیری میزان انبساط این حلقة مارپیچی تحت بار وارده بر آن است. تأثیر مقادیر کمی از ناخالصی ها و ترکیبات ناخالص یها در نتایج این آزمون در مقالات اخیر نشان داده شده است که مقادیری در حد ۵/ ۱ تا ۳ گرم در تن مثلاً برای عناصر سلنیوم، گوگرد، آرسن کی، سرب و آنتیموان اثر قابل توجهی در آنیل پذیری دارند. بیسموت اثر آنی بر رفتار آنیل شدن حتی در غلظت ۱/ ۰ گرم در تن خواهد داشت. بر اساس این آزمو نهای انجام شده کلیات گروه های ناخالصی تعیین شده برای مس Cu-CATH-1 و Cu-ETP1 منتشر گردیده است.

در محصولات نهایی ممکن است تنش زدایی از مس با رسانایی بالا برای کاهش امکان چولگی یا ترک برداشتن پس از ماشی نکاری یا عملیات کار سرد ضرورت یابد. این کار را می توان در دمای ۱۵۰ تا ۲۰۰ درجة سانتیگراد انجام داد. این کار باعث نرم شدن مس نمی شود. در صورت وم، پس از آن آنیل کاری کامل در دمای۳۵۰-۶۰۰ مورد نیاز خواهد بود.